Özlem’in bundan sonraki hayatı ise bir kâbus gibiydi. Hani bir yerden koşarak kaçarsınız ama sesiniz çıkmaz, yardım isteyemezsiniz, elinizi uzatacak kimseniz yoktur ve kan ter içinde uyanırsınız. Özlem o kâbustan uyanamadı, sesini kimse duymadı. Kemal’in verdiği söze inanarak, bebeğini doğurmak için dokuz ay boyunca kendisini kilit altına aldı. Doğum günü geldiğinde ise yüzünde sancıların verdiği acı değil, bir huzur vardı. Artık yalnız olmayacaktı çünkü, Kemal’e muhtaç olmayacaktı. Bebeğinin minik elleri kimsenin veremeyeceği gücü verecekti Özlem’e… Fakat Özlem’in hayatının iplerini eline alan Kemal, bunu da çok gördü Özlem’e çünkü itibarı, parası ve şaşaalı hayatı her şeyden önemliydi. Doğduğu gün, Özlem bir kere bile kucağına alamadan bir başkasına verdi bebeğini ve “Çocuğunun kalbi durdu” dedi. Bir anneye en büyük küfür bu olsa gerek, hele ki Özlem gibi çocuğundan başka hiçbir şansı olmayan bir anneye. Özlem o gün bebeğiyle beraber, anne olma şansını da kaybetmişti. Artık hayatta hiçbir şeyi yoktu. Daha sonra öğrendi ki çocuğu ölmemişti, kendisinden habersiz başka bir kadının kollarında uyuyor ve başka bir kadına anne diyordu. Özlem’in çocuğu başka bir yerde nefes alıyordu ama Özlem’in bundan haberi yoktu. İlk adımını başkaları görmüş, ilk sözcüğünü başkaları duymuş, kokusunu başkaları içine çekmişti. Kemal’den sorduğu hesap da işe yaramadı çünkü o da bilmiyordu çocuğunun nerede olduğunu ve Özlem tam manasıyla dibe batmıştı.