Okuması izlemesinden daha heyecanlı!
Doruk İdris ailesinin mutfaktaki konuşmalarına kulak misafiri oluyor gece vakti. Onların ilk defa bir konuda anlaştıklarını duyuyor ve bu konu da anlaşamadıkları. Paradoks gibi çift vallahi, benim aklım ermiyor bunlara. Doruk’un da ermemiş olacak ki onları cezalandırmak için evden kaçmaya niyetleniyor ve eşikteki sedirde oturan Yalın’a yakalanıyor. Zamanında kimsenin kendisine anlatmadığı ama hep merak ettiği şeyleri Doruk’tan duyunca onun yaralarına az da olsa merhem olabileceğini fark ediyor. Yalın Aras, devcileyin bir babaya dönüşüyor o anda! Doruk’a ailesinin durumunu anlayabileceği örneklerle anlatıyor. Küçücük çocuğun yarasını utanmadan sıkılmadan anlatıp çözüm aradığını görünce kendisinden utandığından olsa gerek Defne’nin camına taş atıp “döküleceğim, toplar mıyız?” diye soruyor. İçinde tuttuklarını bir bir anlatıyor. Freud ne demişti “İçine atıyon, atma!” Defne de Yalın’ın anlattıklarından çok memnun bir şekilde onun gözünde büyüttüğü kocaman bir travma haline getirdiği konuyu beraber kolayca aşabileceklerini gösteriyor. Defne, Yalın’a çok iyi geliyor!
