Önce geçmişine ait hiçbir şey görmek istemediği için terslediği Adam Whitman gitti. Sonra, üstüne hukuksuz yollardan para geçirdiği için istifa etmesi gerektiğini söylediği Lane. Tüm gerçeklerini bilen dostu Anna, ajansın bel kemiği Bert. Çok sevdiği yarım kalmışlığı Rachel, birlikte geçirilen yılların yerine başka bir şey konulamayacak Betty.

Ofisin tüm kadınları gözyaşlarını Marilyn Monroe’nun ardından akıttı. JFK gitti, JFK’yi  öldüren Oswald’ın öldürülüşü bile televizyondan izlendi. Martin Luther King gidince diner çalışanı siyahlar ellerindeki bulaşığı bırakıp yerlerine çakıldılar. Ay’a ayak basıldı, Stanley Kubrick 2001 A Space Odyssey’i çekti, The Beatles ve Rolling Stone şarkıları dönmeye başladı. Ayn Rand Atlas Shrugged’ı yazdı, Frank O’Hara Meditations in an Emergency’yi. Vietnam, televizyonda tekrarlayan bir diziye dönüştü. Kadınlar sokaklarda yürüdü. Statüye ve güce bakmaksızın kadınlarla alay eden, onları hafife alan erkekler hep var oldu ama bir daha Joan’ın odasına o cinsiyetçi çizimi yapmayı akıllarından bile geçirmediler. Siyahlar sokaklarda yürüdü. Siyahların iş başvurularından, otobüsün ön koltuklarına oturmalarından rahatsız olan beyazlar seslerini eskisi kadar gür çıkaramaz oldular.

Kore Savaşı’nda kaza sonucu öldürdüğü üstünün boynundaki isimliğin gölgesinde geçen bir yaşam. Bir at çiftesiyle çocuğunun gözleri önünde ölen istismarcı bir baba, genelevde onu doğururken can veren anne, yoksullukla ve hastalıklarla geçen bir çocukluk, yıllar sonra çaresizlikten çalınan tüm kapıları Whitman soyadlıların yüzüne kapatmak, bu kimlik değişimini yıllarca en yakınlarından bile saklamak... Üstünü kapamaya çalıştıkça bir yerlerden uç veren tüm bastırılmışlıklar. Her şeyi arkada bırakmak isteyen ve hayatının sadece ilerli doğru aktığını söyleyen bir adam; Don ya da Dick ya da son bölüm itibariyle ikisinin arasında fark olmadığını düşünenlerdenseniz her ikisinin de hikayesi nihayete erdi.