Ve Sibel’in aşkının ve sadakatinin nişanesi olan o son mektubu asla unutmayacağım:

“Yiğit… Çok düşündüm. Seni neden sevdiğimi, neden senden vazgeçemediğimi, bunca öfkeme, ettiğin onca haksızlığa rağmen neden içimin denize ulaşmak isteyen bir su gibi sana doğru aktığını… Çünkü senin ne yaptığının hiçbir önemi yok, birbirimizi suçladığımız şeylerin de bir önemi yok. Ben senin her şeye rağmen kalbinin derinliklerinde ne kadar temiz bir adam olduğunu biliyorum. Dünyayı kucaklayacak kadar büyük bir yüreğin olduğunu, gülümsediğin zaman etrafını nasıl aydınlattığını… Kendini hangi duruma sokarsan sok aslında huzuru, sevgiyi arayan o delifişek delikanlıyı ben biliyorum. ‘Özlüyorum,’ demiştim ya… Özlemek bile güzel seni… Dokunmadan böyle uzaktan sevmek, güzel… Bana hayatta sevgiyi tattırdığın için minnettarım sana, bundan daha kıymetli ne olabilir? Şimdi gidiyorum. Ama bil ki aramızda ne geçerse geçsin, seni seviyorum Yiğit… Ve her zaman seveceğim!”