Sadece Türkiye'ye özgü bir durum değil ki bu. Akademi’den mezun ve oyuncu olarak bile çalışamayan bir sürü insan var.

İkizim Ezgi tanır. Ve arkadaşlarım...

Hayır kurallarım yok.

Tabularım da yok.

Oooo... Herhalde çok var. Cevabını bulduğum bir soru var mı acaba?

Mutluluk çok soyut bir kavram. Tanımının yapılması çok kolay değil benim için. Ama huzur daha elle tutulur geliyor bana. İşinde, ilişkilerinde rahat ve iyi hissediyorsan, huzurlusun demektir. Mutluluk arada gelip geçiyor zaten. Şu an huzurlu bir dönemimdeyim.

En mutlu olduğum zamanlar âşık olduğumu hissettiğim zamanlar...

Olmam. Hatta sonradan âşık olurum. Başlar ilişki sonradan âşık olurum.

Bilemiyorum ki (gülüyor)...

Zamanla... Üniversitede bir hocam şöyle demişti; ilişkiye başlarken iki çeşit insan davranışı vardır; kimisi direkt 10'dan başlatır karşısındaki insanı... Kimisi 0'dan başlatır, giderek yükseltir... Ben ikinci türdendim. 0'dan başlatıyorum... Zamanla gelişiyor... O yüzden daha sağlam ve sağlıklı oluyor kurduğum ilişkiler.

Oluyor, bunu üniversite yıllarımdan biliyorum. Bununla ilgili bir lakabım da var hatta ama söylemeyeyim.

Çünkü ilk diyaloğa geçen taraf olamıyorum hiçbir zaman... O da kötü bir şey. O yüzden karşı taraf gelip benimle konuştuğunda rahatım ama o ilk anda insanlara soğuk gelebiliyorum.

Yooo... Hayatıma giren insanlar öyle biri olmadığımı anlıyor.

Bilmiyorum. Hiç öyle olmadı ilişkilerim. Bir şekilde oldu, biri birine söyledi, açıldı durumları yaşamadım. Oldu...

Oooo çok zor... Hiç öyle kesin cümlelerim yoktur. Ne bileyim, "Ben asla yalanı sevmem," şeklinde keskin çizgileri olan cümlelerim yok benim. Umarım yoktur. Öyle biri olmak gerçekten istemem.

Üşengecim sanırım. Her türlü şeye başlamadan üşenirim. Bakkala giderken, uyuyacakken bir üşengeçlik vardır üstümde.