Biz Ezgi'yle oyunu çok severdik. En küçük ayrıntısına kadar düşünürdük oyunları ve planlardık.

Annem bizi çok sık tiyatroya götürürdü. Şehir Tiyatroları'na, Devlet Tiyatroları'na, Kenter Tiyatrosu'na... Bir gün Kenter Tiyatrosu'nun seçmelerine girdim ve başladı... Aslında Ezgi ile lise sona kadar oyunlarda beraber oynardık. Ben de resim çizerdim. Lise son sınıfta, o resmi seçti, ben tiyatroyu...

Hiç beklemiyordum. Krek'teki oyuna seçilmek de sürpriz oldu. O dönemler Berkun Oya'nın yaptığı işe, oyunlarına, bu işe bakış açısına hayrandık. Dolayısıyla oraya kabul edilmek büyük bir mutluluk oldu.

Tiyatroda daha rahat bir çalışma ortamı var. Dizide her şey çok hızlı. Çalışma saatleri yoğun. Yoksa oyunculuğun derdi her yerde aynı; tiyatro, dizi fark etmiyor.

Sanırım öyle başladığım için çok anlayamadım... Hâlâ daha "İşimi yapıyorum, bunda ne gariplik var?" diye hissediyorum. Sokakta görüp geliyorlar... Yoksa hayatımı çok değiştiren bir şey olmadı. Nasıl yaşıyorsam yine öyle yaşıyorum. Benim beğenilerim, isteklerim konusunda bir şey değişmedi. Dizi bittiğinde de çok anormal bir şey gibi gelmiyordu.

Hayatımın bir dönüm noktası var mı? Bilmiyorum... Krek'e başladığım dönem yani oradaki herkes, Berkun Oya diyebilirim.