Keriman: Gerçek anlamıyla bir ibret vesikası. Görgüsüzlüğü, ikiyüzlülüğü, horozlandıktan sonra bir an pısmasıyla tam bir yardımcı karakter. Keriman'a söverek deşarj olmamız bir yana yüzsüz yüzsüz üste çıkmalarına kahkaha atmayanımız var mı sahi? Keriman gerçek hayattan, ''Bir yerden çıkarıcam bunu,'' diyecek kadar benzettiğimiz insanların başarılı bir kopyası. Etrafımızda çok vardır bunlardan. Senin mutsuzluğunla mutlu olup, mutluluğunda hırsından kuduran falancaya çok benzemiyor mu sence de? Tamam Gülseren kadar çölde kutup ayısıyla burun buruna gelecek kadar bahtsız bedevi olmayabiliriz ama Keriman gibiler (hadi belki onun yandan yemiş versiyonları) sağımızda solumuzda mutlaka bulunurlar. Keriman'ın kontaklıklarına “Öeehh yani insan bu kadar da kötü olmaz,’’ diyeduralım, diğer yandan görgüsüzlüklerine şöyle ağız dolusu gülüyoruz da. ''Senin için yaprak sardım zümrüt gözlüm,'' deyip, “Yemeyeceğim,” cevabını alınca hemen ense kökünden tıslayarak ''Taş ye!'' demesine gülmeyen var mı aramızda? Ultra jet-set yemek davetine kendini zorla davet ettirip çorbaya ekmek banmasına peki? (ahahahahha) Kendini alemin çakalı sanarken 30 bin öyro dolandırılmasına da gülecek kadar gaddar değiliz tabii. Tamam, güldük ama azcık! Keriman'ın bu kadar konuşulmasında ona gerçek bir insanmışcasına can veren Nursel Köse'nin de büyük payı var elbet. Keriman şu an yeni meşgalemiz, adeta yeni gözbebeğimiz diyebiliriz. Yürü be Keri kim tutar seni.