Sadece Ceylan değil tabii. Yaz günü yorganla yatan Emrecan gibi değişik haytalar da fena olmuyor. Kapıyı kırmadan önce doğru yere gelip gelmediğini soranı lazım bize. Baba desen, Settar Tanrıöğen sağolsun Salih o kadar güzel bir baba karakteri ki izlerken sıkılmak mümkün değil. Nasihat Baba’ya her bağladığı anda “Bu sefer ne acayip şey olacak acaba?" diye düşündürüyor. Egemen desen, doktor olmuş ama toplum normlarına göre adam olamamış ve bununla ilgili sorun yaşamayan Emrecan’dan daha serseri abi. Kendinden yaşça büyük bir pratisyenle aşk yaşa ama evlilikten alabildiğine uzak dur, böylece kaçmana gerek olmasın. Güzel kafa, güzel yöntem gerçekten. Ailenin tek kızı Ece'yse ailesine bakan çocuk gibi görünse de kendi hayatını kurmak dışında bir amacı olmayan, bunu da gizleyen bir kadın. Yani aile komedilerinin aksine bu sefer herkesin hem iyi hem de kötü bir tarafı var. İyi yazılmış gri karakterler aile dizileri için İran Halısı gibi bir şey zaten. Bir de tüm karakterler sözleşmiş gibi vapur ya da motor yerine tekne kelimesini kullanmasa o zaman her şey çok güzel olacak işte.

Dizilerde kimse yönetmene dikkat etmez çünkü “Dizi çekmekte ne var ya, senaryo geliyor halk hep aynı şeyi istiyor zaten,” toplumda oturmuş bir görüştür. Halbuki dizinin rejisi de keyif almamızda en az senaryo kadar önemli olabilir. Babadan yönetmen Yusuf Pirhasan sağolsun bunun sektördeki başka bir kanıtı olmuş. Değişik bir şeyler denemek her zaman iyidir. Özellikle de ilk kaygısı reyting olmayan bir kanala iş yapıyorsanız. Tüm ekip sağolsun, TRT’nin sadece vergilerimizle dönen bir siyasi araç olduğunu unutturuyorlar. Beşiktaş sahilinde geçen sahneyi Beşiktaş sahilinde çekecek kadar samimi olabilen bir diziden kimseye zarar gelmez zaten.