Karısını kaybetmiş bir adam düşünün. Çocuklarına hem anne hem baba olmak zorunda kalacağı geldi  mi aklınıza? En az üç çocuk da var, hepsi iyi yetiştirilmiş. Hem de bir yufkacı dükkanının eve getirdiği gelirle iyi eğitim almışlar. Bir tanesi doktor olmuş, bir tanesi ülkenin saygın şirketlerinden birinde gözde eleman. Bir tane sorun var işte, çocuklardan biri işsiz. İyi niyetli ama hafiften hayta. Evde bir de hala yaşıyor, çekirdek aileyle geniş aile arası bir yer yani. Bir de dış kapının dış mandallığından hızla evin içindeki kasanın anahtarı konumuna gelen saftirik bir genç kız. Mahalle, dedikodunun havada uçuştuğu, herkesin birbirine günaydın dediği o mahallelerden. Ve bu hikaye, mesaj verme kaygılı TRT’de yayınlanıyor. Gözünüzde Süper Baba’ya özenen ama o dönemin kafasıyla yazıldığı, yeni döneme ayak uyduramadığı için saçma görünen bir aile komedisi canlandı değil mi? O canlananı bir kenara bırakın şimdi. Üzerine de bir örtü örtün, biz konuşurken oralardan bir yerden kafa karıştırmasın. Çünkü Baba Can’dır bu ögelerin hepsini bünyesinde barındırmasına rağmen birazcık farklı.

Baba Can’dır hem yaşı büyük olan kesimin hem de genç kesimin eğlenecek bir şeyler bulabileceği bir aile komedisi. İçinde teknolojiden bihaber gençler yok, iyi babalıkla özlü sözler kitabı yutmayı birbirine karıştıran ebeveyn yok, “Ailem de ailem,” diye tutturup her şeyi ailesi için yapan çocuklar yok. Bunlar yok ama Ceylan var. Mis gibi, çiçek gibi esas kız işte. Sen tut annesiz babasız büyü ama ajitasyon yapmaktan bu kadar uzak ol. Elinde mesleğin olsun hem de sıradan dizi kızları gibi toplumdaki cinsiyet normlarıyla uyumlu bir meslek de değil bu. Hem idealin hem de aşkın olsun. İkisinden birini seçmek için birbirini paralamak yerine, atla uçağa gel ikisini birden gerçek yapmaya çalış. Bunları yaparken hiç susma, konuştukça daha sevimli ol.