Okuması izlemesinden daha heyecanlı!
“Ben çocukluğumu aramak için döndüm bu kasabaya. Şehirde hiç kimseye güvenemezdim çünkü. Şehirde büyük olmak gerekiyor. Sonra seni tanıdım, içindeki çocuğu tanıdım, belki beraber mutlu oluruz sandım. Ha, diyeceksin ki sen hayatında ilk defa mı duvara tosluyorsun, değil. Belki çok daha kötüleri geldi başıma. Ama ben artık yavaş yavaş büyümem gerektiğini anlıyorum. Anlıyorum, çünkü bu acımasız dünya çocuklara göre bir yer değil.”
Böyle dedi Zümrüt, İsmail ile ayrılık konuşmasında. Daha kötüleri de geldiyse başına, diye düşündüm, neden bu sefer bunca dağılması? Bu kez başkalarına dokundu diye belki... Ah, Zümrüt’ün sencilliği, bencilliğinden ağır çekiyor demek ki. Çok durmadım üstünde. Büyüme kısmına takıldım çünkü asıl. Zümrüt’le konuştum biraz kendi kendime.
