İnsan, zihninde hep akıp giden bir şey olarak kodlamıştır ya hayatı, çok yerinde bir benzetme aslında bu. Akarsular yataklarında gâh gürül gürül, gâh geniş bir alana yayıla yayıla akarken geçip gittikleri toprakları aşındırırlar ya hani, hayat da öyle çünkü. Akıp giderken yanımızdan, ya da tam içimizden, acıyı da mutluluğu da aşındırıyor. Ufak ufak. Parça parça. O yüzden hiçbir acı ilk andaki kadar şiddetli sürmüyor. O yüzden hiçbir mutluluk ilk andaki coşkusunu koruyamıyor. Hayat çünkü, biz öylece dursak da, aşındıra aşındıra geçip gidiyor. Bir süre sonra, bir parçası yitip giden acının bıraktığı boşluktan başka şeyler görmeye başlıyoruz mesela. Başka şeyleri, gündelik dertleri düşünmeye başlıyoruz.

Akarsular o aşındırdıkları parçaları hiçliğe götürmüyorlar asla. Bir noktada biriktiriyorlar. Hayat da öyle. İnsanlardan aşındırdığı binbir çeşit duyguyu topluyor, birilerinin yüreğinde biriktiriyor. Başkalarının duygularını emanet alıyor birileri kendi yüreğine. Onların sevincinden, onların kederinden hisse alıyor. Yeşil Deniz’in akıntısı, Ersin’i seçmiş bunun için. Etrafında kim varsa, hepsinin derdiyle dertleniyor Ersin. Yazar olmak gibi planları var. Onda biriken onca duyguyu nereye koyacağını bilemediğinden belki. Hafize Ana’nın acısından ve çaresizliğinden alıyor bir parça. Sınıfta dalga geçiyorlar Atiye’yle, onun utancının bir ucundan tutuyor sonra. Kasabada kimin gönlüne aşk düşse, Ersin’in yanında alıyor soluğu. Biliyorlar çünkü, bir ucundan tutar o. “Beni bu insanların dertleri öldürcek,” diyen, “Koca insanlarsınız, hiç düşünmüyonuz di mi üzülür mü üzülmez mi?” diyen Ersin, bu hikâyenin en küçük ama en büyük karakteri belki de.

Yeşil Deniz’i bunca temiz tutan, insanın bencilliği ile sencilliği arasında kurduğu o hem gerçekçi hem ütopik denge biraz da. Gerçekçi, çünkü gerçek, çünkü var bir yerlerde. Ütopik, çünkü insanların denizi kirlendi.