DENİZ DURSUN:

Ali Mertoğlu’na aşığız çünkü;

Derin bir adam o. Her hücresinde farklı bir gezegen nefes alıyor. Gökyüzü, gözlerinde; güneş, saçlarında uykuya dalıyor. Soğuğu donduruyor insanı, sıcağı çok fena yakıyor. Geçmişinin onda bıraktığı izlerle bugününü inşa etmeye çalışıyor. Bu yüzden temelini yaralarla dolu, erkenden büyümeye mahkum edilmiş bir çocuk oluşturuyor. Bisikletten ilk düştüğünde tek başına olan bu çocuğun, ikinci düşüşü diye bir şey hiç olmuyor çünkü aynı acıyı tekrar yaşamamak için düşmeden ilerlemeyi öğrenmek zorunda kalıyor. Yine de sıkça tökezliyor. Aldığı darbeler içimize bazen bir damla gözyaşı, bazense öfkeyle yoğurulmuş bir çığlık olarak işliyor. Hayata bulutlu bakıyor. Sesinde, etrafı kalabalıklaştıkça artan yalnızlığını saklıyor. Sevgisini de, nefretini de, hüznünü de sadece sevdiği kadına gösteriyor. Derin bir adam o. Ve çaresiz kalmanın ne demek olduğunu hepimizden iyi biliyor.

Savaş Mertoğlu’na aşığız çünkü;

İsmiyle müsemma bir adam o. Dünyaya geldiği günden beri nefret ve sevgisizlikle mücadele ediyor. Kaybettiklerine bakınca, elinden yalnızlığına sığınmaktan başka bir şey gelmiyor. Defalarca yolun sonunu görse de, yaşamaya bir şekilde kaldığı yerden devam ediyor. Gün geçtikçe içinden, güçlenmiş ve dik durmayı öğrenmiş başka bir adam çıkıyor. Sevgi ve güveni bir kere hissedince vahşi yönünden eser kalmıyor. Donuk bakışları aşkla törpüleniyor. İsmiyle müsemma bir adam o. Karşılaştığı kötülüklerle, önüne çıkan engellerle, geçmişindeki dikenlerle savaşıyor. Ve yeniden doğmanın ne demek olduğunu hepimizden iyi biliyor.