ATLAS:

Ali Mertoğlu'na aşığız çünkü; hayatım fazlasıyla sıradan iken, bir yaz gecesinde onu gördüm. Tüm benliğim onun güneşten parlak saçları ve benim için Uranüs'ü andıran gözleri karşısında sızladı ve kendi kendini mahvetti.  Sesi sanatın dile gelip en güzel şarkıları söylemesi gibi. Her bakışı bir Sylvia Plath şiiri gibi gizli ve derin. Yüzüne anlamsızca bakarak anlamlar çıkarmak isteyeceğiniz türden bir insan.

Bir de sonu olmayan karanlık bir boşluğa düşen ruhu var. Tanrı'nın bir mucizesi olan mavi gözlerinde ki acıyı gördükçe dünyaya olan tüm inancımı ve sevgimi kaybederek tek onu sevmek, ona inanmak istiyorum. Çünkü O'na bakıyorum; gülümsüyor ama o gülümsemesinin altındaki parçalara ayrılma hissi o karanlık boşluğa atlamak istememe neden oluyor.

Bir de bu dünya hakkında tek sevdiği Selin var. Ali'nin mahvolduğu bir zaman diliminde hayatına girdiği ışığıyla ilk başta ruhunu iyileştirmeye çalışıp sonra daha da mahveden ama bunu kendine itiraf edemediği derin duygular yüzünden yapan bir Selin. Her şey boş ve anlamsız. Her şey renksiz. Gerçek olan tek şey onlar.

Ne diyebilirim ki ? Ali Mertoğlu'ndan vazgeçemiyorum. Çünkü aşık olmanın yasak olduğu bir tutkunun içine gizlenmiş olan şeytanın şarkılarını dinleyerek ona aşık oldum.