Philip Marlowe, Sam Spade gibi hard boiled (çetin ceviz) dedektiflerden günümüzün İskandinav dedektiflerine ve Behzat Ç.ye kadar dedektif, çok uzun süredir ıssız bir adam veya kadın zaten. Ana malzemesi insan ruhunun karanlığı olan polisiye, ıssızlığa en müsait tür. Son zamanların üstüne en çok konuşulan ıssız dedektifi ise True Detective’in Rust Cohle’u (Matthew McConaughey).

Rust Cohle, “hem ıssız hem geveze” türünün de belki en iyi örneği. O an ne hissettiğine ve geçmişine dair herhangi bir şeyi ağzından ancak cımbızla alabileceğiniz adam, bir konserve kutusundan yola çıkarak hayatın anlamı üzerine saatlerce konuşabilir. Bu yönüyle hard boiled geleneğin az konuşsa da lafı gediğine oturtan dedektifinden çok günümüzün mürekkep yalamış herhangi bir aşırı Issız erkeğini hatırlatıyor başlangıçta. Fakat çok ağır ilerleyen ve Nordik polisiyelerin aksine bunun iyi bir tercih olup olmadığını sorgulatan, ortada çok fazla “laf”ın döndüğü, karakter odaklı değil neredeyse karakter obsesyonlu dizi sakin bir ısrarla izleyiciyi giderek hem kendine hem Rust Cohle’a alıştırırken meselesini de güçlü biçimde ortaya koyuyor. Bütün sinikliği, nihilistliği ve dünyevi olmayan halleriyle Rust Cohle karşısındaki “iyi aile babası”, iyi polis Martin Hart (Woody Harrelson) korkaklığı, ikiyüzlülüğü, inkarcılığı ve tüm bunlarla kötü bile değil hatta son derece “normal” bir adam oluşuyla “böyle normalliktense öyle ıssızlığa can kurban” dedirtiyor. Yine de Rust’ın dedektif ıssızlığı polisiye için iyi, hayatına girecek bir kadın içinse uzun vadede çekilmez bir şey. Yani polisiyeden değil, adamlardan söz ediyorsak, ne öyle normallik, ne böyle ıssızlık…

Hayat ve kurmaca ıssız adamlarla dolu. Issızlık, erkekler için günümüz dünyasında sürdürülebilir bir varlık stratejisi hatta bir yaşam tarzı halini aldı çoktan. Kadınlar içinse, tek tük örnekler dışında, en azından görünürde durum hiç öyle değil. Tüm bunlarla başa çıkmanın ortak ve o kadar da ıssız olmayan bir yolunu bulmamız gerekiyor. Geniş geniş bir ıssızlık hepimizi yutmadan önce.