Defne’yi kıskanınca kıza hayatı zindan ettiği anları yok sayamıyorum tabii. Kıza iş üzerinden yetki kullanarak işkence etmek kelimenin tam anlamıyla orçoluk’tu. Ama tabii bu bölüm Defne’nin kıskandığını anladığında Feryal’i kullanarak nispet yapmayarak nasıl klas bir adam olduğunu bir kez daha gösterdi. Ömer net adam. Duygularından emin olduğundan beri (yani doğum dününden beri) hep açık açık konuşmaya çalıştı. Tabii onun için flört etmek, ilgisini söylemek sorun değil. Çünkü kendinden emin ve ne istediğini biliyor. Defne'cik gibi hâd hudud sınırlarında gezmek zorunda olmadığı için Ömer anlam veremiyor bu kaçışlara. Ya da biz öyle sanıyoruz. Çünkü ben ve bir arkadaşım Defne’nin sarhoş olduğunda ne var ne yok anlattığını düşünüyoruz. Her şeyi bilmesine rağmen Defne’nin aşkının gerçek olduğuna kendini inandırmak istiyor. Zira çizilen Ömer karakteri bu kadar salak bir adam değil. Defne’yi kıskandığında babasının evine gidip enine boyuna düşünmesi falan hep bundan diye düşünüyorum. Tabii bu tahminimiz tamamen bizim hüsnü kuruntumuz olup tutmayabilir. Ah yaa, nasıl kıvranacak o da bizim gibi. OMAR bebeğim işimiz zor yaa, valla zor. Barış Arduç çok hoş bir adam Allah sahibine bağışlasın der hunharca yürümeye devam ederim (çünkü fangörllük bunu gerektirir). Benim kendisi ile ilgili diyeceğim şey başka. Ömer’in bu kapalı devre halden halka açık alana çıkma hallerini o kadar güzel oynuyor ki o kadar olur. İlk bölümden beri Ömer’i kasmadan oynadı ve hissettirdi. Bu ara herkesin kafayı taktığı o diliyle dudaklarını dürtmesini ben Ömer’e ait bir trük haline getirmeye çalıştığını düşünüyorum. Gerildiğinde ve sevdiğin insanın yanında ya saçınla oynarsın, ya tırnağını kemirirsin ya da omuzlarını dikleştirirsin ya hani, hah öyle işte. Ömer de Defne’nin yanında yapıyor çünkü o hareketi. Ya da tamamen benim hayal ürünüm. He öyle değilse bile o hareketi seven bir benim galiba. Devam yani Barış’cığım. Öperim…