Yiğit, gitmeden evvel bir kişiyle daha vedalaşmak zorundaydı. Elif’e yazdığı gibi, kendisini affetmeyecek insanlar bırakmıştı arkasında… Aslında, o insanlara yaşattığı acılar yüzünden kendisini affetmeyecekti. Neriman’a gitti Yiğit… Hayatta yapayalnız kalmasına sebep olduğu kadına gitti. “Sen beni affetsen de ben kendimi affetmeyeceğim,” dedi. “Özür dilerim,” dedi. İki kelime, Yiğit’in yüreğinden sökülüp Neriman’ın kalbine dokundu. Neriman, o an anladı Yiğit’in acısının da kendi acısı kadar büyük olduğunu… O an anladı Yiğit’in Sibel’den kalan en büyük hatıra olduğunu… Sarıldı, ağladı. Sibel’in dokunduğu yüze dokundu. Neriman’a sarılmadan gidemezdi Yiğit… Neriman’ın kendisini affetmesi, Sibel’in hatırasına son saygı duruşuydu Yiğit için…