Yaralarına sarılayım ki, sen de benim yaralarıma sarılırken utanma.

Dış etkenler sonucu eve giremeyen Selin’i annesinin evine getiren Ali, eliyle besleyip endişe yanına su serperken bir yandan da güzel güzel bakmayı ihmal etmedi. Şiir gizli sesiyle ‘çok üzgünüm koca gözlü’ kız dedi, Selin ise yatakta biraz daha yana kayıp yer açtı, hep orada olana, hep sığındığı limana.

‘Sana sarılabilir miyim?’ diye sordu en masum, en çocuk, en savunmasız yanıyla Selin, ‘Sarılınca geçer mi?’ diye sordu karşılığında şevkatin anlamını henüz bilmeyen.

Selin o koca gözleriyle daha derini görmek istedi, daha da işlemek istedi ömrüne Ali’nin. Yaralarından başladı sevmeye, kimsenin dokunmadığı gibi dokundu, kimsenin sarılmadığı gibi sarıldı.

Sarılırsam geçer mi?
Geçer.

Geçti, Selin bir sarıldı, Ali’nin kanayan dizlerindeki kabuk düştü önce, sonra takdir görmediği sabahlar silindi takvimden, ardından şekvat kelimesi bir anlam kazandı. İki masum beden, iki kırık çocuk, iki aşık kalp, birbirini tam eden iki eksik parça; sarıldılar, geçti.