Westeros’un doğusu Essos ve Pentos’ta ise durumlar karışık. Dany tek başına iktidarda ama iktidarını güçle karıştırıyor ve gücünün isminin başındaki kraliçe unvanından geldiğini zannediyor. Ölen Lekesiz’e gereken tepkiyi veriyor belki ama kayıtlara eğitim zayiatı olarak geçmesi de muhtemel bu olayın. Dev harpiya heykeli yıkılırken her yeni yönetim biçimi geldiğinde olduğu gibi eskilerin sembollerinin yıkılışını izliyoruz aslında: Gereksiz bir güç gösterisi, anlamsız bir tepeden bakmacılık. Üstüne üstlük Dany’nin gücünün simgesi olan ejderhaların biri kayıp, diğer ikisi kendisini dinlemiyor bile artık, yıkılan heykel Dany’nin güç gösterisi olduğu kadar Dany’nin çöküşünü de simgeliyor olabilir. Gücünü (ejderhalarını) kullanmayı öğrenene kadar uzak diyarlarda Daario’nun ve Daario’nun seksi poposunun annesiyle ilgili hikayeler dinlemeye devam edecek. “Ben bir kraliçeyim, politikacı değil,” diyor ama iki kavramın birbiriyle girift bir ilişkiye sahip olduğunu öğrenmek zorunda.

Tyrion ise tam anlamıyla boka batmış durumda. Babasını öldürmesi değil ama sevdiğini öldürmesi aklında, hayatı umutsuz ve anlamsız; içinde yaşamak zorunda kaldığı kutudan boklarını ne kadar temizlemeye çalışırsa çalışsın artık asla eskisi kadar günahsız olamayacak. Tek umut ışığı ise örümceklerin efendisi, gerçek politikacı, esas güç sahibi kel bir hadım. Bir kez daha Varys’in bu oyunun gerek oyuncusu olduğunu anladığımız bir sahneye adım atıyoruz. Bu evrenin Sawyer’ı aslında Varys. Uzun vadeli planların, manipülasyonların, minik sinekleri ağına düşürmenin peşinde. Robert tahta geçtiğinden beri oynadığı oyunu anlatıyor: Bir Targaryen’i tahta geçirmek. Dany’nin en büyük destekçisinden Dany’nin haberi olmaması da ayrı bir çatışma yaratıyor haliyle. Üstüne üstlük Varys gerçek bir Marksist: Sınıfsız ve sömürüsüz bir Westeros peşinde. Güç, iktidar için; iktidar ise ezilenleri korumak için bir araç onun adına.