Sanat tarihi de güç sorgulamalarıyla ve sembolleriyle doludur. Bazen takanı görünmez yapan içten içe yakan bir yüzüktür güç, yaratıcısının peşinden koşup onun yerine geçmek isteyenler için kutsiyet atfedilmiş bir kadehtir, çekici bir deniz kabuğudur, bir adanın mistik güçleriyle iletişim kurabilmedir, ölen için hortkuluk, ölmeyen için sevebilmektir. Ve her şeyin ötesinde Estella’dır; tükenirken tüketen.

George RR Martin’in en başından beri yerle bir etmeye çalıştığı kavram da bu aslında, güç kavramını sorgularken güçlünün ne olduğunu söylemekten kaçınmak, gücün peşinde koşanların güçsüzlüğünü anlatırken belki de çok fazla görünmeyen bir şey yapıp “Buraların esas muktediri benim, önümde diz çökün,” demek.

İlk bölüm de güce şansla sahip olanlarla güçle iktidarın arasındaki farkı yakalayanların sarmal yolculuğuna davet ediyor bizi, hem de Game of Thrones tarihinin ilk flashback sahnesiyle. Genç Cersei’nin Maceraları o kadar baştan çıkarıcı ki bitmek bilmeyen bir olasılık deryasında buluyor insan kendini. Cersei her haliyle Westeros’un It Girl’ü, hit kızı. Medyanın peşinden koştuğu bir Kardashian, Hilton otellerinin tek varisi, minion’larıyla dolaşan bir Blair Waldorf, baba evinde gerçek bir prenses.

Gidilebilecek yollar ise sınırsız oluyor haliyle elinizde böyle bir karakter olunca Cersei’nin Cinsellikle Tanışması, Çok Fazla Aşırıya Kaçan 18. Yaş Günü Partisi, Cersei’nin Özel Jeti gibi sahneler beklerken olanca kibriyle ormanın içindeki bir kahinin yanında buluveriyor kendisini. Kahve falı yok o ne yapsın? Kahinin söylediği ise bütün It Girl’lüğünü yerle bir edebilecek tek şey: Daha genç ve güzel bir kraliçe gücünü elinden alıncaya dek yaşamaya devam edecek Cersei ve üç çocuğunun da altından taçları ve altından kefenleri olacak.