Dizinin aksadığı yerler hep yeniden üretimler, Dothrak’ların barbarlığının gözümüze sokulması, Ramsay’nin psikopatlığının uzunca bir sahneyle anlatılması ve bir de Kum Yılanları’nın OF ÇOK VAHŞİ olmaları. Kum Yılanları elimizdeki maça iki zaten, doğru yerde masaya vurursak iş yapar diye orada duruyorlar.

Game of Thrones kendisini var ettiğine inandığı şeyi kaybettikten sonra arınan ve arınmasıyla yükselen karakterleri anlatıyor, Jaime’nin elini, Cersei’nin güzelliğini, Tyrion’ın zenginliğini, Dany’nin ejderhalarını ve Drogo’yu kaybettikten sonra yaşadıkları ve/veya yaşayacakları aslında bizim esas hikayemiz. Tam bu noktada karşımıza çıktığı andan itibaren ihtişamıyla, güzelliğiyle ve gücüyle kaybedecek her şeyi olan bir kadın, Melisandre var bir de. O papazını kaybetmiş bir kupa kızı, elimizin benzemezi. Weiss&Benioff’un golünü attığı yerde tam burası işte, x bir dizi o kupa kızını rahatlıkla harcayabilirdi, ama GoT; kodları gereği, elindeki güçle, sudan şarap yaparcasına, kupa kızını; maça kızına dönüştürüyor. Kaybedecek çok şeyi olan bir kadının tam da bütün o ihtişamı ortadan kalkınca, kaybedecek hiçbir şeyi olmadığının farkına varıyoruz. Bir illüzyon, bir gösteri, gerçek gücün en yalın hali, hepimizin başını döndüren bir güzelliğin sadece bir imgeden ibaret olması.

Game of Thrones, işte o maça kızı.