Yiğit ve Sibel arasındaki gerilim, “aşk-nefret” çizgisinde ilerlemeliyken düşmanlık seviyesine geldi. Sibel’in işini gücünü elinden aldı, Kübra’nın yanında garsonluk yaptığı için payladı. Başka çaresi mi vardı Sibel’in? Neriman, temizliğe gitmeye başladığı için Sibel’i azarlayarak “Ben sana para veririm,” dedi. Yiğit, hangi vasıfla Sibel’e para verecekti ki? Güç, para, konum… Tamam ama insanların hatırlarındaki anıları silmeye ne güç yeter, ne para… Sibel’in en karanlık anılarının sahibiyken onun kendisinden gelecek yardımı kabul etmesini nasıl bekleyebilir Yiğit? Kübra ile bir de değil bu durum, Elif’ten dolayı Kübra’ya parasal bir yardım yapması çok doğaldı. Ama Sibel’le hiçbir bağı yok ve onu eve kapatıp nafakaya bağlayamaz. Bunun ne kadar aşağılayıcı bir teklif olduğunun farkında değil mi gerçekten? Her ne olursa olsun, bir insan ne kadar katı olursa olsun “Kemiklerime kadar âşık oldum,” dediği kadına tek bir olayla bunca düşman kesilmez. Kızar, bağırır, görmek istemez bir süre ama en sonunda yavaş yavaş yumuşar. Hayatını karartmak, her fırsatta aşağılamak, her sözü tükürür gibi söylemek? Bunlar olmaz… Yüzüne bakmaya erindiği insanı da başının tacı yapmaz. Zamanla nefreti de, kini de azalır ama bu kadar yakınına almaz. Alamaz, çünkü eskiyi unutamaz. Tutarlı Yiğit böyle davranırdı en azından… Şimdi bizlere sunulan Yiğit için “Bunu kesin böyle yapar,” diyemiyorum ben artık. “Yiğit’i tanıyoruz,” da diyemiyorum. İkili ilişkiler söz konusu olduğunda ne zaman, ne yapacağı belli olmayan bir adam oldu Yiğit… Eski kararlı halini hayli özlediğim doğrudur.