Sibel’in kalbi, Kübra’ya götürdüğü o bir tas çorba gibi sıcacık… Hala neyin cezasını çekiyor, neyin bedelini ödüyor? Herkes bir şekilde hayatına devam ediyor, peki ya Sibel? Her şeyi gitti elinden… İşi, aşkı, dostları… Herkesi kapıdan içeri alıyorlar ama Sibel, hep kapının ardında kalıyor. Hep pencereden izliyor olanları… Kapının ardına geçtiğinde ise kendi sıcacık kalbini soğutan buz gibi yüreklerle karşılaşıyor. Sibel, tüm bunları hak edecek hiçbir şey yapmadı. Ne Yiğit’in bu can acıtan sevgisizliğini, ne yüzüne karşı edilen onca hakareti, ne de kapıları yüzüne çarptıracak kadar büyük bir vurdumduymazlığı hak etmedi. Bu hikâyede Derya’dan sonra en iyi ve vicdanlı karakter Sibel… Kübra’nın yüzüne çarptığı tokadı, elinden aldığı aşkı, ettiği onca hakareti ardında bırakarak tüm samimiyetiyle karşısında durdu. Kendisini anlattı, kalbini açtı, Kübra’nın asla yapmayacağı şeyi yaptı. Yiğit’i o darmadağın halde gördüğü an kendisini unuttu. Kapının dışında bırakıldı ama Yiğit’in yüzüne bakmayacağını bile bile yanında olmak istedi. Uzaktan da olsa sevgisini ve şefkatini vermek istedi. “O iyi olsun da, bana bakmasa da olur, beni görmese de olur,” dedi. Ben Sibel’in gerçekliğini iliklerime kadar hissediyorum ve iddia ediyorum: Şu ana kadar yazılmış en gerçek kadın karakterlerden biri Sibel… Her sözünün, her hamlesinin, her bakışının bir manası var.