İnsanın kendisini çok çaresiz hissettiği anlar vardır. Elin ayağın buz keser, döner dolaşır bir çıkış yolu ararsın. Bir çıkmaz sokakta olduğunu anlaman ise çok uzun sürmez. Tüm kayıplar, acılar, gidişler üstüne gelir ve senin yapabileceğin tek şey o çıkmaz sokağı çevreleyen duvarın önünde oturup acının seni kuşatmasını beklemektir. Ne kadar çırpınırsan çırpın değişmeyecek bir kaderin ortasında duruyorsundur artık… Yiğit ve Emir de babalarının intiharı ile çok keskin bir viraj aldılar. Hayatları dipten başa darmadağın oldu, toparlamaya çalıştıkça daha da dağıldılar. Ama bunca şeyin sonunda bile birbirlerine gelmelerini sağlayan biri vardı, anneleri… Onun için, onun uğruna ne olursa olsun bir ortak noktada buluşabiliyorlardı. Ama şimdi ikisi de ayrı yollara sapacak, ayrı çıkmaz sokaklarda aynı acının kendilerini sarmasını bekleyecekler. Emir, Yiğit’i suçlayacak ama daha kötüsü var; Yiğit de kendisini suçlayacak ve sevdiği herkesten, başta kızından, uzak durmaya çalışacak. Belki uzaktan bile izlemeyecek, belki temelli gidecek… Biliyoruz Yiğit’i artık, tanıyoruz. Sert, acımasız ama çok ama çok vicdanlı bir adam… Ve her şeyin önüne kendisini koyabilen bir adam, hele ki söz konusu ailesi olunca onu durdurabilecek hiçbir güç olamaz.