Kübra, bir gün herkes uykudayken toplu temizlik yapacak diye ürkmüyor değilim. Son zamanlardaki bariz dengesiz ruh hali iyice ayyuka çıktı. Kübra, artık sağlıklı bir birey değil. O ilaçlar olsa da, olmasa da değil. Çıktı artık raydan Kübra, bundan sonra içindeki hırsın ve bencilliğin yönlendirmesi ile yaşayacak. Sibel’in sinir krizini buz gibi bir edayla, bir zafer edasıyla izleyişi benim bile kanımı dondurdu. Bir başkasının acısından duyduğu huzur vardı Kübra’nın yüzünde ve acısının kendisine huzur verdiği Sibel asla bu hissin yakınından bile geçmezdi. Keşke “Sibel de bunu yapardı,” diyebilseydim, o zaman bu denli üzülmeyecektim ama işte Halep, işte arşın… Ve Kübra aylar öncesinin gururunu yapmak için biraz geç kaldı sanki, değil mi? Yiğit onu bıçak gibi sözlerle evden kovduğu zaman arkasını dönüp gitmeyen Kübra’ya şimdi neden zor geliyor o eve girmek? Zaten kalacağı kadar kalmış, gireceği kadar girmiş o hayata. Şimdi neyin gururu, neyin depresyonu bu? “Yiğit’le ilgili bir umudunun kalmamasının mı?” desem o da değil. Ne o zaman? Çok çaresiz evet, bir başkasına muhtaç olmak ve onun adına sürekli birilerinin karar alıyor olması da onu yaralayabilir ama Kübra her şeyden önce bir anne! Kızını bir kenara itip, evde daha evvel çocuğu sandalyeden düşürmüş Zeliha’dan başka kimse yokken o ilaçları alıp derin bir uykuya dalamaz. Buna hakkı yok. “Kızım için yaşıyorum,” demekle olmuyor, bunu gösterecek. Gerçekten kızı için yaşayacak, buna mecbur. Kübra, kendisine muhtaç bir bebeğe sırtını dönemez. Aslında bana kalırsa Elif’in o evde sağlıklı bir hayatı olmayacak ya, neyse…