Okuması izlemesinden daha heyecanlı!
Cemal Süreya bir şiirinde, “Annem çok küçükken öldü, beni öp sonra doğur beni,” der; Ali’nin durumunda bu cümleyi şöyle kurabiliriz, “Babam çok küçükken dövdü, beni öp sonra affet beni.” Belki o zaman Ali de affeder kendini.
Her şeyin sonunda kalır kalbim; her şeyin sonu kalır aklımda. Okuduğum romanın son cümlesi, izlediğim filmin son sahnesi, sevdiğimin dizinin bölüm sonu. Son sahnede ne hissettiysem bölüm o’dur, o kadardır. Sekizinci bölümün son sahnesinde hissettiklerim ise buradan göğe yol olur, Ali’nin gözlerindeki göğe.
Haluk’un gittiği evde saklanan kişi Melisa’ydı, bunu zaten yedinci bölüm sonunda görmüştük. Haluk, evi aramaya başladığında ise çareyi kaçmakta buldu. Haluk açılan pencereden şüphelense de bir bulguya rastlayamadığından eli boş kaldı.
Melisa’nın orada ne işi olduğu bilinmiyor, neden saklandığı, saklanırken ona kimin yardım ettiği -bölümün bu kısmında en azından-, Haluk’un bu işle olan bağlantısı, hepsi birer cevapsız soru, şimdilik.
