Baran – Ayşe: Sanırım bu dizinin Pinata’ları da bu ikisi. Herkes içlerinden şeker, çukulata, püskevit çıkacak umuduyla bu ikiliye ölümüne vuruyo da vuruyor. Zira bunun başka açıklaması olamaz. Ayşe öz hakiki Sürmene piçağıyla bileklerini kesmeye davranınca Baran’da eline piçağı aldı ya, ‘’Kesin ulan! Böyle dikine kesin, yan kesince sonuç vermiyormuş, yan kesince şov yaptın diye ezikleyen bile oluyomuş, kesin kurtulursunuz anasını satayım,’’ dedim. Beni dinlemediler tabii. ☹ Canları sağolsun kuzucuklarımın. Süre dolsun diye yapma, etme, gitme görevi Baran ve Ayşe’nindi zaar. Bölüm boyunca Ayşe 747475848 kez falan konaktan gitti Baran da onu geri getirdi. (Ne gereği vardı? Niye bizi üzüyorsunuz?) Ayşe’nin ‘’Nasıl inanmıyım?’’ tiradının tek kelimesine inanmadım. Sibel öyle bir kadın mı? Sibel’i hadi geç, Kendal lafına itimat edilecek insan mı?

Baran gerçekten ama gerçekten Ebru’nun halinden tavrından Narin’in deli dürtmüş hallerinden hiç kıllanmıyor mu? Bir durup, bunlar ne ayak ya, niye böyle diyor, niye böyle davranıyor demiyor mu yani şimdi? Gerçi bunun anası da böyleydi. Üç sezon boyunca hah şimdi uyandı, hah şimdi çaktı, hah şimdi parçaları birleştirdi diye diye anlamasını beklemiştik. Geç anlamak, ay pardon anlayamamak genlerinde varsa demek. Baran ve Ayşe’nin terkedip gitme üzerine birbirlerine ağladığı sahnede Mert Yazıcıoğlu ve Sevda Erginci harikaydılar. İkisi de birer yıldız adayı ve biz onların gözlerimizin önünde büyümelerini seyrediyoruz. Bu arada, geçen hafta özetliyorum yazamadığım için sırası gelmişken şimdi söyleyeyim Kendal’ın Ayşe’yi konuşturmaya çalıştığı sahnede özellikle Mesut Akusta’ya kafa tutup rol çalan Sevda Erginci’nin enfes performansını es geçersem sanırım ayıp etmiş olurum. İki haftadır maşallahı var.