Çok sette duyarsınız bunu ama burada gerçekten enerji uyumu var. Vildan (Atasever), Ece (Çeşmioğlu), ben bayağı aile gibi olduk. İkisi de benim kardeşim gibiler. Birbirimizi sahipleniyoruz, hayatlarımızla ilgileniyoruz. Onların tırnağı acısa benim de canım acır. O konuma geldik yani. İkisini de biliyordum ama bu kadar yakın olacağımızı bilmiyordum. Ve bu kadar yakın mesafede belli bir saygı çıtasını aşmadan, işi olumlu etkileyerek arkadaşlık çok çok güzel bir şey. Yağız (Alp Akaydın) keza öyle; bence Türkiye’deki sayılı yönetmenlerden biri.

(Sahnesi biten Vildan Atasever de sohbete katılıyor.)

Tansel: Bizim en büyük avantajımız, Vildan Atasever gibi bir ağır topumuz var.

Vildan: Bence bu herkesin işini çok iyi yapmasından kaynaklanıyor. Herkesin parlıyor olması, hikayemizdeki o özen, hocamızın çekerkenki disiplini, bizim işimizi çok sevmemiz, ekipteki arkadaşların yenilikçi olması ve sürekli deniyor olmaları, klasik yöntemlerle değil de anlatım biçimini farklılaştırarak daha gerçekçi iş çikarma istekleri. Tüm bunlar yüzünden  de doğal olarak herkes orada parlıyor.

Tansel: Bir de Vildan’a ekleyeyim, harbiden setimizde müthiş bir iş sevgisi var. İşini gerçekten çok seven insanların bir araya geldiği bir set bu.

Vildan: Karşınızda işi çok sahiplenmiş, iyi yapmaya çalışan disiplinli insanlar görünce insan düzeltemeye yöneliyor bozmaya değil. Her şeyi hep birlikte toparlıyoruz. Böyle insanlarla çalışınca doğal olarak da hep dik ve şevkli oluyor insan sete geldiğinde. Ama sette bezgin birileriyle karşılaşırsa bir süre sonra yorulup bırakabiliyor insan kendini. Zincir bu, bir  parça eksik kalırsa da zincir açık kalır.

Yazının Radikal’de yayımlanan versiyonu.