Yazıyı kapatırken bu yazıyla çok da alakası olmayan birkaç şey yazayım, devamında zaten görüşeceğiz.

Geçen haftaki bölümü bir türlü yazamadım. Eksikliğimin hissedildiği hissettirildi. Çok mutlu oldum.

Sürekli ötelenen işler için kullanılan bir söylem var: Elden kalan elli yıl kalır. Bilen bilir.

Geçen bölüm de işte, elden kalıp yüz altmış sekiz saat kaldı.

Kusuruma bakılmasın.

Affedileyim.

Gözlerden öperim.

Ya da şöyle diyeyim: Dizi için en çok dilediğimiz şey gerçek olsun.

Poyraz’la Ayşegül evlensin, Sema ile Sefer sevgili olsun, Sadreddin kendini yüksek bir binanın çatısından atsın ama ölmesin- ona da yazık değil mi?

Kötüler DE ölsün istemeyiz- ne yazık ki ve iyi ki.

Gelecek hafta görüşürüz.