Okuması izlemesinden daha heyecanlı!
Ebru: Bölümün açılışındaki o iç sesin hala kulaklarımda! "Ne kadar oldu duyalı? Bir dakika mı, bir saat mi? Sen benim oğlum musun?" Gerçeği duyduktan 10 saniye sonra Baran'ı karşısında gördüğündeki sarsılışı, ciğerinden kopup gelen o "Oğlum!" nidası, kulaklarının uğuldayışı, gerçeklikten kopmamaya çalışması o kadar müthişti ki... Tam dozunda, tam olması gerektiği gibi. Bütün bölüm boyunca oğlunun peşinden koşması Narin'e hesap sorması beni o ilk duyuşundaki kadar etkilemedi. O ilk öğrendiğindeki uyuşması ekran karşısından bana geçti ve gözlerime yapıştı. Ebru'yu hep bölümün açılışındaki o gerçeklik algısını kaybetmiş haliyle gördüm. "Sen de duydun değil mi Asım? Baran benim oğlummuş. Duydun değil mi Asım?" Hepimiz duyduk Ebru, hepimiz. Baran senin oğlun. Neler yapacaksın, nelerle savaşacaksın şu an inan ki hiç umruumda değil. Sen öğrendin ya, bu şu an için bana yetiyor. Tabi yetiyor dedimse yine alıklaşıp Şamverdileri affetmezsin diye temenni ediyorum. Ece Uslu hanımefendiciğim, saygıyla eğiliyorum önünüzde.
