POYRAZ

Poyraz’ım.. Önceleri varı yoğu bir oğlu için bu dünyaya kafa tutan bir babaydı, taa ki o yeşil gözler o taksiye binene kadar. Sonraları cüzdanını arabada düşürüp daha sonra da kalbini düşüren Ayşegül’üne kendi kalbini çoktan kaptırmıştı. İmkansız aşklarının karşısında ne Bahri Baba durabildi, ne de başlarına gelen onca felaket buna engel olabildi. Aksine başlarına gelen her olay onları birbirleri için ayrılmaz bir bütün yaptı. Artık Poyraz denince akla Ayşegül, Ayşegül denince Poyraz geliyordu. Tutunamayanlardan olan sevgili Poyrazcım Karayel bir gün öyle bir tutundu ki Ayşegül’üne, o güzel kalbinde oğlunun hemen yanına yerleştirdi o gözleri. Ayşegül’ün nasıl kahve içtiğini, bardağı nasıl kavradığını, neresinden gıdıklandığını, en çok neye güldüğünü ilmek ilmek kazıdı tüm hayatına. Varlığını Ayşegül’e teslim etti. İstediği şey Ayşegül’ün elini bir an olsun bırakmamak, yanı başından bir an olsun ayrılmamak olsa da yeri geldiğinde sırf onu korumak adına dudaklarına kondurduğu bir öpücükle ona veda etti, yeri geldi tam iki yıl Ayşegül’süz bir hayatın içinde işkenceler gördü. Bir an olsun sevmekten vazgeçmedi, asla pes etmedi. ‘’İnat ettim Ayşegül sana kavuşmak için ölmedim,’’ dedi ölmedi, ‘’İnat ettim Ayşegül biz mutlu olacağız,’’ dedi kısa da olsa mutluluğu en zirvesinde yaşadı. Ahh Poyraz Karayel..Doğumunla başlamış senin bu mutsuz hikayen. Hep mi senin başına geldi bu felaketler? Hep mi sen hırpalandın bu hayatta? Ama sen öyle bir adamdın ki seni içten içe kıskanıyordu hayat. Varlığın bir mucizeydi. Başına ne gelirse gelsin o kalbinle öyle güzel direndin ki hayat seni yenemedi. Bu da olmaz dediğin ne varsa oldu, benim başıma bu da gelmez artık dediğin ne varsa geldi. Sonraları hayat sana bir güzellik yapmaya karar vermiş olacak ki tüm bu acıların yanında iki tane değerli insan gönderdi. Biri oğlun Sinan.. Kanından canından parçan. Sığındığın küçük ama kalbi kocaman bir liman. Senin en yakın arkadaşın, senin çektiğin onca acıyı onun çekmemesi için her şeyden korumaya çalıştığın küçük adam. İçini bilen, yeri geldiğinde sana yol gösteren. Seni karşılıksız canından çok sevdiğine inandığın, hayatına giren ilk insan. Hayatın sana yaptığı bu güzellik her şeye değse de zaman zaman onu da senden almaya çalışarak canını yaktığı günler oldu. Yıllar geçti.. Sadece oğlunla değil biraz da Ayşegül’le sınamak istedi seni hayat. Sen ne yaptın peki? O tek kişilik kalbini büyüttün her ikisini de oraya hapsettin.. Ve hayata yenik düşe düşe büyüttüğün bu iki zaferine her baktığında yüzüne yerleşen her gülümseme hayata verdiğin tokat gibi cevaplardı. Sonra bir gün geldi. Hayat dedi ki bu kadar mutluluk fazla, artık Ayşegül’ü alalım Poyraz’dan. Ama bilmiyordu ki aldığı sadece Ayşegül değil; Poyraz’ın atan kalbi, aldığı nefesi, tutunduğu dalı, son akıl kırıntısı. Kendi hayatı feda olsundu bir kere değil bin kere de olsa ölürdü. Ama Ayşegül’ünü alıp, seni nefessiz bırakıp sana şimdi nasıl nefes almaya devam et dediler Poyraz’ım!  Size neden böyle bir sonu reva gördüler? Şu dünyada hangi sevgili birbirlerinin ölümüne şahit olmuştur? Birbirlerinin kollarında son kez okşamıştır o yanağı, son kez bakmıştır o gözlere, kim son kez akan gözyaşına dokunmuştur?  Adam kadının kollarında öldü, gözlerinin önünde gömüldü. Kadın aklını çıldıramadığı için intihar etmeye çalıştı, Poyraz’sız kalmanın verdiği güçsüzlükle ölmeyi bile beceremedi..Sonra bir gün kadın öldü. Adamın son akıl kırıntısını da alıp bu dünyadan gitti. Adam kadın gibi değildi; şanslıydı. Aklını çıldırdı ve Ayşegül’ünün hayaliyle, tutunduğu Selim Işık’la, Turgut’la, bizim hiç bilmediğimiz bir hayata yeniden başladı. Önceleri hep konuştu, kimse onu anlamadı. Öldüm ben dedi. Öldüm! Kimse dinlemedi. Sonra sürekli yazdı yazdı yazdı.. Ayşegül’ü de yanı başında hep onunla kaldı sonsuza kadar kimse onları ayıramadı..