Okuması izlemesinden daha heyecanlı!
Ejderham olsun istiyorum. Ne bileyim, böyle hayat üstüme üstüme gelirken, karşımda sevmediğim tipler varken, hele bir de benden bir şeyler talep ediyorlarsa “Kesin lan benim ejderham var fiyuv uçar kaçarım” demenin hazzı bambaşka olsa gerek. Dany özelinde bu karizmatik lider sahnelerinin baydığını da söylemek gerek. Tamam ordusu büyük, tamam kumanda etmeyi, liderlik yapmayı öğrendi, tamam tahtı istiyor, donanma seviyor, gemi fetişi var. Ama ben artık oryantalist vizyonla felaket çizilmiş karakterlerin aptal aptal oynanmasından da, bir türlü tat vermeyen CGI efektlerinden de Gri Solucan’ın uyuzluğundan da, Missandei’nin tiril tiril elbisesinden de sıkıldım. Üstelik Tyrion Lannister’ın ekran değeri bir tuzlukla eş değer hale düşürülmüşken. Dizinin bekası için, Meereen’den artık uzaklaşmalıyız.
Tam da bu noktada Yara ve Theon giriyor devreye. Game of Thrones’un gerçeklik algısından uzaklaşmasının bir numaralı örneği de bu mekanın artık Neo’nun Matrix’te büktüğü kaşık kadar bükülmesi. Ejderhaların olduğu, buzdan zombilerin kol gezdiği bir dizide gerçeklik aramak insana saçma geliyor tabi ama GoT’u benzer fantastik örneklerinden ayıran bir numaralı olgusunun da gerçekliğe biraz faza sıkı sıkıya bağlı kalması olduğunu unutmamak gerekiyor. Yine de Tyrion’ı, Theon’la dalga geçerken, onu politik bilgisiyle aşağılarken görmek en azından suya tekrar dalmadan önce derince bir nefes almamızı sağlıyor. Öte yandan dizi için en önemli gelişme Yara’nın hafiften Dany’ye yanlaması. Bence kesinlikle sevişmeliler. Bu iş gerçekleşene kadar biraz aceleye getirilmiş zoraki ittifakın biz seyircilere kısa vadede pek de faydası olacağını düşünmüyorum.
