Son olarak da diken üzerinde seyrettiğimiz Yiğit-Kübra diyaloğu; Sibel’in onları bir arada görmesiyle paramparça olması, Yiğit’in yalnızlıktan Kübra’yla yakınlaşmasıyla daha da korkunç zamanlar yaşayacağının işaret fişeği sadece. Öte yandan Yiğit belki de en rahat Kübra’ya anlatabilirdi annesinin onun için ne ifade ettiğini. Yiğit kendiyle ilgili hep en doğru tespitleri yapıyor aslında, Emir’in aksine etrafını yargılamıyor ve kendine dönük yaşıyor. Annesinin ölümüyle kendini gösteren aynanın kırıldığını ve belki de bu yüzden kızının gözüne girmeye çalışmasını anlatması da işte böyle güzel bir tespit.

Küçük hıçkırıklar:

*Yiğit’in “bak”ları varsa Kübra’nın da “ama”ları; itiraf etmeliyim ki ama’lar daha sinir bozucu; her cümlesinden sonra ama’yla başlayan ikinci bir bağlaç cümle kurmasını ve birinci cümleyi öldürmesini seyrediyoruz hep beraber.