Sibel ve Kübra arasında her geçen gün başka bir hesaplaşma… Kübra, her tartışmada kendisinin haklı olduğunu düşünüyor, Sibel ise ikisinin de hataları olduğu konusunda Kübra’yı ikna etmeye çalışıyor. Kübra, Sibel’den nefret ediyor. Yiğit’in hapse girmesinin sorumlusu olarak Sibel’i görecek kadar nefret ediyor. Ne zaman karşı karşıya gelseler tartışmayı başlatacak adım Kübra’dan gelmiş oluyor, konuşmanın sonunda Sibel kendisini savunmak için ağzını açtığında ise Sibel’e “Pençelerini çıkardın yine,” sitemini ediyor. Kübra şöyle düşünüyor sanırım: O konuşacak, her şeyi söyleyecek ama karşısındaki ona hiçbir şekilde karşılık vermeyecek ve kendisini savunmayacak. Zamanında Sibel’e dediği gibi: Yok öyle bir dünya… Ve ben de tıpkı Derya gibi Kübra’nın bu sürekli mutsuz halinin iyiden iyiye şımarıklık olduğunu düşünüyorum. Kübra, zamanında çok üzüldü evet ama birçok şey de kazandı. Kızı var, işi var, onu gerçekten seven ve her zorlukta yanında olan bir adam var. Kübra, hayattan fazla lüks istiyor ya da her şey kendisinin olsun istiyor. Sibel ve Yiğit, Paris’e gidecekken Emir olayını Yiğit’e anlatıyor ama “Beni bu kadar üzmeyi göze alıp mutlu olmaları zoruma gidiyor,” diyor, eee sen Sibel’i mutsuz edip mutlu olmayı göze almadın mı? Yine bunu yapmış olmasına rağmen Derya’nın “Sen hem âşık olup hem kimseye haksızlık etmemiş birini gördün mü ömründe?” sözüne “Ben kimseye haksızlık etmedim,” diyebiliyor. Sibel’e “Duymak senin işine gelmiyor,” diyor ama esas duymayan ve görmeyen kendisi… Kübra’nın “Bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu” minvalinde sözlerini liste yapsam uzaya erişir sanırım. Bu kadar anlayamadığım ve anlamlandıramadığım başka bir karakter olmadı dizi tarihinde… Ve Sibel’in cümlesi konuyu kilitledi bana kalırsa: “Aynaya bak ve sor kendine, sen ne kadar masumsun?” Bir kere olsun, kendine hesap sor be Kübra!