Derya ve Selim o kadar güzeller ki… Onca mutsuzluğun ve gözyaşının arasında gelip yüzümüzü güldürüveriyorlar. Keşke onları daha uzun, daha sindirerek izleyebilseydik. Selim, Derya’yı mutlu ederdi. Selim, Derya’nın yüzünü güldürürdü. Selim, güzel severdi Derya’yı, kırmadan, incitmeden, üzmeden… Derya, mutlu olurdu Selim’le ama her şeyden önce huzurlu olurdu. Onca olumsuzluğun arasında bile…

Söylenmeden geçilmeyecekler: Yiğit’in Sibel’in adını sayıklayarak uyandığı anda Kerem Bürsin öyle muazzam bir performans sergiledi ki… Tüm acıyı ve çaresizliği ta içimde hissettim! Kocaman tebrikler ve teşekkürler!