Kulağımızda üç el silah sesiyle bırakmıştık Şeref Meselesi’ni… Bıraktığımız yerden devraldık. Kurşunlardan biri Yiğit’e, biri Seyhan’a isabet etmişti. Ama ortalığın karman çorman olmasına sebep olacak kurşun, Emir’in silahından çıkmıştı. Emir, Yiğit’i korumak için katil olmuştu. Tüm ilkelerini, kurallarını ve hatta vicdanını yok sayıp bir adam öldürmüştü. Ama Emir, bununla yaşayabilecek bir adam değildi. Yiğit gibi değildi. Bir şekilde yaptığı şey için kendisini cezalandırmalıydı. Peki, Yiğit buna müsaade edecek miydi? Tabii ki hayır. Daha önce de söylemişti Yiğit, Emir’e… Hapse girmesine izin vermeyeceğini söylemişti, Emir’in yaptığını yapmayacağını söylemişti. Söylediğini yaptı da… Emir’e dair tüm ipuçlarını tek tek temizlemeye başladı. Önce cesedi ortadan kaldırdı, sonra elindeki işleri Seyhan’a devretmek karşılığında Emir’in cinayet görüntülerinin olduğu cd’yi yok etti. Ama evdeki hesap çarşıya uymadı ve ortadan kaldırmak istedikleri ceset polisler tarafından bulundu. Ender ve Selim, ceset gömme işini beceremiyorlar. Sibel olsaydı “Elinizin ucuyla iş yapıyorsunuz, insan biraz derine gömer,” derdi. (Tüm gördüklerimizden sonra bunu doğal karşılıyoruz değil mi?) Cesedin ortaya çıkmasıyla beraber, zaten sürekli gergin bir ruh halinde olan Emir için ipler tamamen koptu. Teslim olmak için karakola gittiğinde ise karşısında suçu üstlenmiş olan Yiğit’i buldu. Emir, Yiğit’in hayatını kurtarmak için katil olmuştu ve Yiğit de Emir için kendisini feda etmeye hazırdı. Aslında Yiğit, kendisinden çoktan vazgeçmişti.