Okuması izlemesinden daha heyecanlı!
İlla yumrukla mı olur dayak yemek? Yoksa sözle, bakışla ya da bakmamazlıkla da olur mu insanın içi mosmor? Kaburgaların kırılması için illa tekme tokat mı gerekir yoksa duymazdan gelinen bir cümle de un ufak eder mi göğüs kafesini? #PeşiniBırakma’mak hangi raddeye kadar? Sen bıkınca mı, karşındaki susunca mı daha kolay peş bırakmak? Düşün mesela senin sınırın ne, son noktan ne? Nereye kadar koşarsın renklerin peşinden misal? Gökkuşağı renklerinin güzelliğine sahip olacağına inandığın yer mi bitiş çizgin, renklerin siyaha döndüğü yer mi yoksa? Ya yalanlar. Yalanların var mı sonu? Ne zaman bıkarız yalanlardan? Daha ne kadar avuturuz kendimizi ‘beyaz yalan’ masallarıyla? Söyley-e-memekle, anlat-a-mamakla daha ne kadar durabiliriz ayakta? Daha ne kadar izin verirler güçlü kalmamıza? Biz sustukça, biz konuşmamayı seçenekler arasına ite kaka ilave etmeye devam ettikçe, kime kızabiliriz bu hayatta? Poyraz’ı Poyraz’dan başka kim anlar en iyi? Ya bizi bizden başka? Yalan kötü! Saklamak, yalan kategorisinin yanından bile geçemez bence, o sebepten, saklamak yalandan beş kat daha kötü! Demem o ki çok sevgili okuyucu: Anla kendini, seni senden daha iyi tanıyan kimsen yok bu hayatta! Sen bilirsen son noktanı, sınırını ancak o zaman çekilir yolundan saklamak ile yalan. Renkler mi olsun yoksa siyah mı olsun çizginde, ancak o zaman verirsin kararını. İkisine de eyvallah! Ama birinden biri olduğu sürece, bu eyvallah. Denge önemli zira! Dokuz gezegenin dokuzu da gidiyorsa yolunda, hep denge meselesi mesela! Düşün, o kadar mühim bu denge denilen şey! (Dip not: Plüton’u bırakmam, varsın saymasınlar onu büyükler gezegenden, cüce diye sınıflandırsınlar, o koskoca bir kalp bırakmış bize gövdesinde, sırf onun için bile bırakmam.)
