Hatırlarsanız geçen hafta karakterlere notlarını vermiştim. Küçük bir detay dışında da hala verdiğim notların arkasındayım. Üçüncü bölümü geride bıraktığımız şu günde de, tek pişmanlığım tam yazıyı bitirecekken son anda Sarp'a eklediğim kanaat notu oldu. Hayatım boyunca hep kanaat notu saçmalığından bahsetmiş ben, bu davranışımı anlamlandırmakta ne kadar zorlanmıştım bilemezsiniz; fakat bunu güzel bir amaç için yaptığıma kendimi öyle bir inandırmıştım ki, hiç kuşku duymamıştım o gün kendimden. Bir güzel kendimi inandırdığım o amaç ne miydi? İtiraf ediyorum, Sarp'a kıymak istemememdi. Ama o ne yaptı, intikam nefretiyle köreldiği yetmezmiş gibi, bir de; Luna'yı rahat rahat soyayım diye dolaylı bir biçimde Maral'a “Ben mi, Luna mı?” diyerek onu bir yol ayrımına getirdi. Hem de bunu yapmaya hiç hakkı yokken. Sen kimsin ki? Maral, en güzel hikayesini yazmak için Luna'da. Peki ya sen? "Babamdan intikam alacağım," diye diye her şeyi eline yüzüne bulaştırdın. Halis'e zarar vereceğim tutkusuyla kim bilir kimlerin elinde maşa olacaksın. Ha bir de "Büyük hayallerin büyük bedelleri olur," gibi kocaman laflar ediyorsun Sarp'çım ama; buradaki bedelin kendin olmasına fırsat vermeyecek kadar delikanlı olamıyorsun. Yazık sana. Hepsini geçtim, delikanlılığı falan da attım bir kenara; bırak, Maral, Luna'daki hikayesini yazmaya devam etsin, sen de Halis'in hiçbir toplantıda dilinden düşürmediği o meşhur fabrikalarından birini soy. Bunu da akıl edemeyecek kadar salaksın anlaşılan. Daha ben ne diyeyim, olabildiğim kadar iyimser davranarak; Maral'ın tüm bu gerçekleri öğrendikten sonra da seni sevmekten vazgeçmemesini diliyorum. Ee sen de akıllan canım biraz.