Babasız büyüyen bir başka kadına Dany'ye geçiyoruz. Etrafında baba figürüne yakın tek isim özellikle Jorah'nın yokluğundan sonra Westeros tarihin en büyük kılıç ustalarından Barristan Selmy. Bir aile ortamı var havada, eskilerden; anılardan bahsediliyor. Rhaegar'ın şarkı söylemesinden, yoksullara yaptığı yardımlardan açılıyor konu. Dany'nin uzun zaman sonra ilk kez yüzü gülüyor, "Bana bir şarkı söyle," diyerek gönderiyor yanından Barristan'ı.

Bu evrende hiçbir sıcaklığa, hiçbir mutluluğa, hiçbir gülücüğe yer yok. Hayat sürekli kayıp gidiveriyor elinizden, aynı Stannis'in artık olduğu gibi Barristan'ın da başı belada. İnsanlar tehlikeli, savaş öldürücü, büyümek için, babanın gölgesinden çıkmak için herkes ölümle yüzleşmek zorunda. Dany'nin yaşadığı sıcaklığı, hayatında ilk kez gördüğü aile ortamının mutluluğa dönüşmesi imkansız. GRRM'in dünyasında adalete yer yok, aynı bizim dünyamızda olmadığı gibi. O anın geçtiği gibi ölüveriyor Cesur Barristan Selmy.

O yüzden kıymetlerini bilmek gerek işte. Küçük çocuklar büyüyor, erkek oluyor, kadın oluyor. Babalar ise hep baba kalıyor. Mesafeler giriyor araya; zamanlar, şehirler arası otobüsler, çekmeyen telefonlar, bir gülen yüze hasret kalmalar, hastalıklar, kavgalar, anlamsız anlaşmazlıklar, ve yine mesafeler. Ne birlikte gidilen maçlar kalıyor geriye ne de boş arazinin saman sarısı otları. Gerisi sadece özlem.