Sefer ve Sema duygu dalgalanması ise her bölümde kendine güldürmeyi de, şaşırtmayı da başarıyor. Helal olsun diyorum. Benim çiftimi soranlara da Poyraz und Ayşegül yerine, henüz çift olamamış Sema und Sefer derim! Hatta dedim bile. Hakikaten, dedim yani.

Poyraz ve Ayşegül ilişkisi gerildikçe incecik bir ipliğe döndü. Nasıl yürüdüğünü artık takip bile edemiyorum. Aşk şarkıları, şiirler, Oğuz Atay’dan notlar, şunlar bunlar derken romantizme o kadar alıştık ki, bir anlık kavgaları kalbimizin bütün filizlerine zarar veriyor. Dallarımızı kırıyor. Önceki bölüm giriştikleri oyun, aşklarının, birbirlerine karşı büyüdükçe büyümeyi bırakmayı bir an olsun düşünmeyen duygularının ne derece yüksek olduğunu gösterdi bize. Şimdiyse, sırlar meydana çıktıkça her şey daha da geriliyor. Bunu daha evvel de söylemiştim zaten, Poyraz’ın sırrını öğrenen Ayşegül bir daha önceki gibi olmayacak. Olsa, yalan olur. Sahici olmaz. Çünkü bu sır, aynı zamanda Ayşegül’ün hayatının en derin travmasına dokunuyor. Atlatması, ilişkiye hiçbir şey yokmuş gibi devam etmeleri ultra büyük bir saçmalıktan başka bir şey olmaz. Oysa ikisi, belki bir de Sinan, ne çok yakışıyorlar birbirlerine. Hiç gitmemeliler birbirlerinden.