Herkesin acısını yaşama şekli farklı… Kimi içine kapanır, kimi acısına bir suçlu arar, kimiyse silahlarını kuşanır. Emir için acısının suçlusu Yiğit’ti, Yiğit içinse yeniden ve yeniden intikam zamanıydı. Hasan, boynuna o ilmeği geçirdiğinde Emir’i hiç bitmeyecek bir nefretle, Yiğit’i ise sonu olmayan bir intikam duygusu ile bırakmıştı. Ama her ne olursa olsun anneleri vardı ve onun etrafında buluşup, onun için omuz omuza verip, yan yana gelebiliyorlardı. Şimdi Zeliha Sultan gitti, giderken de ardında bir savaş meydanı bıraktı. Emir ve Yiğit’in cepheleri, sınırları hiç bu kadar keskin hatlarla çizilmemişti. Emir’in tepkisi şaşırtıcı değildi aslında, tam olarak “Haksızdı,” da diyemiyorum ama acımasızdı. Yiğit’i kapının dışında bırakmaya her ne olursa olsun hakkı yoktu. Acıysa ikisinin acısıydı, birinin diğerinden daha az yanmıyordu canı, biri diğerinden daha çok sorumlu değildi olanlardan… Yiğit’in bu hayatı seçmesi kadar, Emir’in Yiğit’in karşısında olmayı seçmesi de onları bu noktaya getirdi. Şimdi arafta iki adam onlar, cenneti de cehennemi de birlikte bulacaklar.