İlk romanım ZZ'yi  (Zavallı Zeynep) yazdığımda yedi yaşındaydım. Takvim sayfalarının arkasına yazmıştım. Resimli öykü olarak tanımlamak daha doğru olabilirdi ama işte iddialı bir çocuktum, roman demek daha havalı gelmişti bana. ZZ’de, ana karakter küçük Zeynep’in annesi ölünce babası evleniyor ve Zeynep üvey annesinin zulmüne maruz kalıyordu. Türlü eziyetler gören Zeynep, hep iyi, yine de iyi olmaya devam ediyordu. Romanımı bizimkiler (ev halkı) bir şekilde buldular, herkesin ortasında okudular ve deliler gibi güldüler. Ben yazarken kimi yerlerinde ağladığım için işime çok inanıyordum. Hâlbuki pek beklediğim gibi karşılanmadı. Konuyu kendisinden arakladığım Kemalettin Tuğcu ise doğru dürüst kitaplar okumamı isteyen ailem o türdeki neşriyatı küçümsediği için guilty pleasure'ım olmak zorunda kaldı.

Geçenlerde ATV’de Kırgın Çiçekler adında bir dizi başladı. Dizide olan bitenler ZZ’yle kısmen paralellik gösteriyor. Her ikisi de mağdur doğanlar ekseninde ilerliyor. Dizinin ilk bölümü zaten Emre Aydın/ Soğuk Odalar ile de açılınca, hah dedim, özlediğim havaları nihayet burada yakalayacağım.

Konu şöyle: Eylül (Biran Damla Yılmaz), annesi, kız kardeşi ve üvey babasıyla birlikte yaşayan bir genç kızdır. Annesi Mesude (Derya Artemel) kendinden genç bir adamla evlidir ve hamiledir. Üvey baba Kamil (Cansu Fırıncı), Eylül’ü taciz etmektedir. Eylül, durumu annesine anlatır ancak kocasına olan zaafı daha ağır basan annesi çareyi kızını Koşuyolu Kız Yetiştirme Yurdu’na vermekte bulur.

Kız Yetiştirme Yurdu’nda dizinin diğer karakterleri Songül, Kader ve Meral vardır. Tıpkı yedi cücelerde olduğu gibi bu karakterlerin de süslü, dayı, sinyalci gibi özellikleri vardır. Bu kızlar kendi aralarında lanlı lunlu, kızlı mızlı konuşurlar. Yetiştirme Yurdu, dizide zengin bir semt olarak konumlandırılan Koşuyolu’ndadır. Bu, eğer kurgusal bir yer değil ve bildiğimiz Kadıköy/ Koşuyolu’ysa ne zaman bu kadar palazlandı ve böyle değişik insanlar taşındı onu bilemiyorum.