Dizinin algı ve gerçek arasında gidip gelmesi, neyin gerçek, neyin kafamızdaki kadar olduğunu sorgulaması çok güzel. Peki bu sizleri nasıl etkiledi? Dünyayı daha mı az yargılıyorsunuz, ya da tam tersine daha mı çok?  

MT: Ben artık kimseyi, hiçbir şekilde yargılamıyorum. Çok farkındayım bunun. Aynı anda, aynı yerde bulunduğumuz birinin orada yaşananları benden ne kadar farklı hatırlayabileceğini çok iyi biliyorum. Anları her birimizin çok farklı hatırlayacağından eminim artık.

JJ: Ben de aynı şeyleri söyleyebilirim. Aslında hepimizin kendi öznel dünyalarımızda yaşadığı fikrinden rahatsızlık duymuyorum; nesnellik diye bir şeyin olduğuna, tek, en gerçeğin keşfedileceğine inanmıyorum. Hepimiz kendi deneyimlerimizin içinde sürüklenip giderken arada birbirimize çarpıyor ve olan biteni anlamaya çalışıyoruz işte. Bu dizide de, benim hayatımda da böyle.

ST: Aslında entellektüel düzeyde, olanları kavramak çok kolay ancak bu, acı çekmenize ve aşık olduğunuz kişi sizden başka türlü düşündüğü için ona son derece öznel bir tepki vermenize engel olamıyor. Sürekli yaşanıp duruyor bu, çok moral bozucu.

JJ: Diziyle ilgili genelde olumlu tepkiler alıyorum, olumsuz tepki aldığım kişiler diziden çok rahatsız olanlar. “Birinin haklı olması lazım, kim o?” diyorlar hep. Herkesin farklı algıladığı, farklı hatırladığı şeyleri doğru veya yanlış diye içselleştirmeleri zor oluyor.

ST: Evet insanın kendini çok çok yalnız hissetmesine neden oluyor bu durum. Dizi başlarken yola çıkış noktalarımızdan biri de buydu: Romantik ilişkilerde insan sürekli bir başkasıyla ilişki kurmaya çabalıyor, var olduğunu hissetmek için bir başkasının onu görmesini, anlamasını istiyor.  İnsanın paradoksu da şu ki, tek istediği bilinmek, tanınmak, hesaba katılmak ama herkes kendi zihninin içinde hapis olduğu için sadece kendi bakış açısından görüyor her şeyi. Çok zor, çok.