Genel olarak bakıldığındaysa Poe'nun, Lovecraft'in, Chambers'ın izinin sürüldüğü bir hikaye bu. Sherlock Holmes'tan ziyade X-Files'a, Twin Peaks'e yakın duruyor. Karşımızda bir suçun izini sürmekten ziyade kadim ve kadim olduğu ölçüde irrasyonel mitlere inanıp inanmamayla ilgili bir durum var. Burada yolunuzu bulmak veya kaybetmemek istiyorsanız Freud ile değil Jung'la takılmak zorundasınız. İnsanın kadim benliğine, Freudyen bilinçaltına değil, Jungvari bir toplumsal bilinçaltına gidiyoruz. Çocuk ve kadınların kurban edildiği, ayinlerin, büyülerin, tarikatların hüküm sürdüğü bir dünya bu. İnsanı değil insanoğlunu merak eden bir dünya... Stephen King'in It romanı Derry isimli kasabada yaşayan çocuklara musallat olan bir yaratık/şeytan/iblisle ilgilidir ve romanın sonunda 'çocuklar' yer altında yaşayan bu şey'i yok etmeye indiklerinde bir şey keşfederler: bu "şey" Derry kasabası kokmaktadır. Yani yıllarca Derry'ye sinmiş o koku aslında bu şey'in kokusudur. O yüzden de kötülük mekansaldır, coğrafyaya bağımlıdır. Pizzolatto'nun Louisiana'nın uçsuz bucaksız bataklıklarına ve kokusuna odaklanması bunu çağrıştırıyor. Sanki biz izleyicilerden geriye adım atıp, Louisiana'ya tepeden, yukardan, Tanrı gibi bakmamızı istiyor. Belki Jung gibi... Bu topraklarda bizim çözemediğimiz ve aklımızınalmadığı ama hissettiğimiz ve kokusunu aldığımız, ucu çok eskiye, Tanrılara kadar uzanan bir 'şeyler' var. İnsan hayatı bizim adına 'gerçek' dediğimiz kavramdan çok fazla gizem barındıran bir rüyaysa eğer ve biz kim olduğumuzu bulmak için ipuçlarını takip edip yüzyıllarca öteye, kadim gerçekliğe ulaşırsak, karşılaşacağımız tek şey bir canavar olacaktır.

Ama bu karşılaşma bir final değildir. Çünkü her şey tekrarlanmaya yazgılıdır ve hayat bir döngü halinde akıp gider.