Hepsi ile tek tek görüştü. Şevket duruma adapte olamadı. ‘Hiç şiddetsiz iletişim olur mu?’ deyiverdi. Meryem’e göre bütün bunlar Mukaddes’in suçuydu. Gülsüm Hanım, ailelerin neden bir türlü anlaşamadıklarına takılmıştı. Fehmi Bey ise işin kolayını bulmuştu. Üç maymunu oynamak. Ama kimseye dinletemiyordu sözünü. Mukaddes en dertsiziydi. Bundan üç ay önce olsa tam tersini söylerdim ama benim kimseyle bir derdim yok dedi. Mukadder dertlerini anlatmak yerine adama cilve yapmayı tercih etti. Selin kendisini aile tablosunda göremediğinden yakındı. Yancıydı o, evet yancı. Orhan eniştesinin itip kakmalarından bunalmıştı. Fatih bütün korkularını anlattı. Her an birine bir şey olabilir, meteor düşebilir falan. Zeynep ise kendi kararlarını uygularken önüne çıkan engelleri dert etmiş kendine. Elifsu ise adama lafı yapıştırdı; Madem güç bizim elimizde, siz ne yapıyorsunuz peki burada?

Herkesin röntgeni çekildiğine göre sıra gelmişti reçeteye… Sevgi çemberi oluşturmanız lazım dedi psikolog. Ödev de verdi herkese. Görevleri çocuk olmaktı. Herkes çocukluğuna dönecek ve çocukluk oyunları oynanacaktı.

Ama iyi ki de söylemiş bunu psikolog. Nasıl tatlı, nasıl huzurlu sahneler izledik. Koca koca adamlar, kadınlar evin ortasında körebe oynadılar. Kimseler görmeden en ücra köşelere saklandılar. Sandalye kapmacada mızıttılar. Gecenin sonunda herkes yatağına yüzünde kocaman bir gülümseme ile gitti.

Kısacası herkes çocuk olunca huzur geldi.