Okuması izlemesinden daha heyecanlı!
Game of Thrones, olanca çocukluğuyla, karar alma yetisinin kaybolmasıyla, hepimiz gibi; başka bir hayatın hayaline tutsak olmasıyla Bran’ın hikayesi de değil. Bu dünya gibi o dünyada da sadece kendini düşünüp, yanındakileri tehlikeye atanlar, yani esas olarak biz insanlar, o mertebeye ulaşmayı hak etmiyoruz çünkü. Edebiyat, Bran’dan çok Orman’ın Çocukları’nın anlattıkları, onların yaptıkları oluyor genelde. Yuvayı, ortak yaşam alanını, doğayı korumak uğruna; ağaç kesenlere, doğayı katledenlere, insanın yıkıcılığına karşı direnenlerin eylemlerini yazıyor tarih. O tarihin şekillenmesi bazen yüzyıllar sürse de. Orman’ın Çocukları, kendi yarattıkları canavar tarafından öldürülürken, doğa, başka bir aracıyla, dünyayı yok edenlerle savaşmaya devam ediyor sadece.
Bu, O’nun hikayesi. Edebiyat tarihi nasıl Sydney Carton’ın, Robert Jordan’ın, Abel Magwitch’in hikayesiyse, Game of Thrones da Hodor’un hikayesi. Koruması gereken adam için, tüm hayatını feda etmiş, horlanan, kimsenin ciddiye almadığı; annesine sarılırken, sevdiği kadının gözlerinin içine bakarken Hodor’dan başka hiçbir şey diyemeyen, yaşayacak birçok şeyi varken başkaları devam edebilsin diye ölen bir karakterin, bir fedainin hikayesi. Aynı always gibi, “Hold the door,” diye bağırırken, tüm dünyada yankılanan o sözcükleri, başkalarının iyiliği için bağırırken, bir kahramana dönüşmesinin hikayesi.
Ve bizim dünyamızın hikayesini, o kapıyı omuz omuza, direne direne tutanlar yazıyor.
Bizim asla yazamayacağımız şekilde.
