Son bölüm yırtık dondan fırlar gibi adamlarını ortaya döken Adil Topal’ın en sevdiğim adamı pek tabii Keskin Nişancı Beyefendi idi. Tıpkı bir bilgisayar oyunundaymış gibi herkesi tek tek teker kurşunla, keskin keskin öldürdükten sonra (herkesten kastım Bahri’nin intikamını Zafer’den alıp almadığına dahi emin olamadığım ve üzülerek söylemeliyim ki adını unuttuğum adam ve onun adamları) Poyraz’ı öldürmedi (babadan torpilli) ve yoluna devam etti. Çok tatlı bir hareketti. Tam bu sahne sonrası sonuna kadar sinirlerimi bozup sonunda hayal olduğu ortaya çıkan durum; Poyraz nasıl oldu da havaalanına gitti, dış hatlar kısmındaki kapıdan geçiş yaptı, üstüne bir de hangi ülkeye gittiğini bilmediği Ayşegül’ün uçağını bulup içine girdi- Ayşegül’ün hayali de baştanbaşa, hektarlarca geniş bir hayaldi.

Ama şunu söylemeliyim ki, torbalarla taşıdığını düşündüğüm parasını kullanarak gidip aldığı evi ve bahçesini çok çok beğendim. Bu kısımda Sezar’a hakkını veririm. Bu arada nasıl oldu da Adil Topal’ın adamının öldürdüğü adamlardan bahsederken yeniden Ayşegül’e geldim- bakın görün onu nasıl sevdiğimi.

Sezon finali olmasından mütevellit herkesin içsesinin ortaya dökülmesi, bilhassa karakterleri tanımamız açısından tatlı bir hareketti fakat bunu da beğenemedim. Tamam, yakışıklı ve edebi cümleler çıkıyor herkesin zihninden dışarı. Ama o işler öyle değil, o işler öyle değil.

Bu kısımda da Songül’ün düşüncelerine dikkati çekmeyi arzu ediyorum. Derdinin bir aile olduğunu söylemesi, evet, başından beri düşündüğüm ve Songül’ün hatalarını da bu istek nedeniyle işlediğine inandığım bir içsellik- cümlenin sonunu getiremedim.