Polislerin ev basması öncesi Bahri’nin sakinliği son derece keyif vericiydi. Songül’ün yediği naneleri unutup, üstüne bir de kendisinin zanlı ya da suçlu konumunda olmadığını fark etmeyip dövünmeleri sinir bozucuydu. Tabii ki o da kendi derdinin haritasını çıkarmaya çalışıyor. Fakat yeter yani. Yeter. Bahri ve diğerlerinin hapse girmesindeki en büyük pay Songül’ün, küçük bir parça da Poyraz’ın- pek tabii Mafya’nın işlediği suçları saymazsak. Bunları düşünüp kendisine çekidüzen vermesi gerekir. Ama bendeki de iş, geçen gün Çiğdem’e Zülfikar’ı kötüleyip zaten sıkıntılı olan bir aşkın köküne kibrit suyu dökmeye çalıştığını unutuyorum. Songül’ün ne kadar kötülüğe imza atarsa atsın yine de hamile bir kadın olduğunu ise, bazen, tümden unutuyorum. Gerçekten kafam karmakarışık onun hakkında. Çözülmesi güç bir denklem, çok bilinmeyenli bir fizik problemi gibi kadın. Anlamam zaman alacak.

Buradan Zülfikar und Çiğdem aşkına geçecek olursak, Çiğdem’in Zülfikar’ı her adımda takip edip ona destek olmaya çalışması ultra yakışıklı bir hareket. Bu aşkı diri tutacak en önemli kolonlardan –inşaat kolonlarından- biri ve en romantiği bu. Lafın özü; Çiğdem’in babasının yediği hurmalar, bugün Çiğdem und Zülfikar aşkını tırmalıyor ve hiç de hoş olmuyor! Zülfikar’ın bugünkü Zülfikar olmasında Çiğdem’in babasının kıvamını kaçırarak yoğurduğu hamur etkili, bunu unutmamak gerek.

Sefer ve Sema aşkına gelelim şimdi de. Bir de onlara çevirelim kamerayı. Sema, mahkemeye çıkarken dahi tıpkı bir leydiydi. Bu tavrıyla kalbimde koca bir yere geçip yerleşti. Her durumda, en kötü durumda bile yani, leydi olarak kalabilen kadınlara aşırı saygım, üstüne bir de sevgim var- Sema, artık bu kontenjandan heyecanımı koruyacak. Ama Sefer’in her an dram yüklü tavrını, hiçbir an, içim kaldırmayacak. Ölse bile. Demedi demeyin. Kaldı ki Adil Topal’ın adamlarının saldırdığı anda Sefer silahı nereden buldu, ya seyrederken kaçırdım ya da ultra absürt bir durum vuku buldu. Kaçırmış olmayı dileyerek dedikoduma devam edeceğim.