Ian, hastalığını kabul etmekten kaçtı, ilaçları içmekten kaçtı ancak bunun bir yere kadar olabileceğini gördü sonunda. Zira sanrıları öyle bir noktaya geldi ki az daha Deb’in kafasını istemeden patlatıyordu. Kendi isteğiyle kliniğe gitti ve 30-40 yıl sürecek ilaç mahkûmiyetini başlattı. Elbette bu ne kadar gidecek bilemiyoruz ama ileride olası bir hasarı engellemek adına, ‘keşke’ dememek için yaptı bunu. İstemeye istemeye kabullendi durumunu…

Lip bir yandan burs peşinde koşturuyor ancak bir yandan da yeni hocası Helene ile birlikte olarak sınırları zorladı. Onun ‘keşke’leri çok daha önce başlamıştı zaten. Formları doldurmadığı için ödenmeyen okul harcı ve ailesinin belki de tek geleceği olma durumu var. Kendi hayatını bir kenara bırakıp gitmesi gereken bir yol var. Günün birinde Bianca gibi olma ihtimali yüksek elbette ama durum bu ve buna göre hareket ediyor.

İşte böyle bir bölümdü, iyiydi, nokta atışlarıyla doluydu. Frank’in kalbinde olan iyilik parçasını bir kez daha gördük… Toplumu rahatsız eden şeyler, kimi zaman insanın yaşadığını hissettiği anlardan ibaret olabiliyor. Frank’in ve diğerlerinin hayatlarının ortak noktası da bu sanırım.