Kev’in durumu da farklı değil. İnsan bir şeyleri kaybetmeye başladığında onun değerini daha iyi anlıyor. Bir de bunun tam anlamıyla kaybetmiş olma hali var ki hiç sormayın. En son Lip’le birlikte üniversitede uyuşturucu satıyordu. Lip hala para bulma derdinde ancak Kev üniversiteye yerleşti ve ikiz babası genleri onun okuldaki içip içip köşede sızan genç kızları, sağ salim evlerine, odalarına götürme misyonu yüklenmesini sağlamış. Bazen bu misyon duruma göre onlarla sevişmeye kadar evirilebiliyor ancak tamamen amme hizmeti yapıyor. Bu durum okuldaki genç ergenlerin canına tak etmiş olacak ki, Kev’le bir konuşma yapıyorlar. Kev muhafızlık işini sona erdiriyor ve dalgın, düşünceli V’sine odaklanıyor.

Carl ise polise yakalanarak, kaptırdığı uyuşturuculardan sonra “Ben ispiyoncu değilim,” diyerek hapishaneyi boyluyor. O, kendi geleceğini düşünüyor. Sert, haylaz, kirli işlerin adamı Carl! Tam da babasının oğlu, tek farkla Frank şiddete meyilli değilken ve hatta bunun tam da karşısında çıkışlarını çoğu kez izlemişken Carl ise şiddetin göbeğinde olmayı, bir taraf olmayı seçiyor. İstese uyuşturucuların sahibini söyleyebilir, bu işe onu kimin koyduğunu söyleyerek hapishaneden yırtardı. Yapmıyor, hayatının bir noktasında ‘keşke’ dememek adına bunu yapıyor. Belki de diyeceği, şimdi hayal edemediği ‘keşke’lerin yerine…