Narin: Narin birey olduğunu anca aşık olunca  yeni farketmişken bir de "o kadın" olmayı öğreniyor. Tıpkı senelerce Ebru'yu itham ettiği gibi. Başkasına elbise biçmek çok kolayken başkasının ona biçtiği elbiseyi cebren giymek haliyle zor tabii ki. Narin dedi ya hani; "Bilmiyordum deyince siliniyor mu her şey?" silinmeli esasen. Bu bilmeme durumunu Baran'ın kabullendiği gibi Deniz de kabullenecek tabii ama Narin bu süreçte ne yapacak asıl mesele bu. Kimsesiz büyümenin mahçupluğu ile talepkâr olmamış ki hiç. Ne verirlerse ona kanaat etmiş. Oğuz için savaşır mı ki? 20 sene bir yeldeğirmenini kendisini sevmesi için beklemiş durmuş. Sevilmenin hazzını tatmışken bırakmaz gibi geliyor bana. Ya da buna inanmak istiyorum ben. “Yeteeeerr!!!” diye bağırdığında istedim ki boynuna doladıkları büyük sırrı da döküversin, ama o Narin, hemen dökemez ki dedim. Abisiyle beraber teyzesinin evine sığınan o küçük yetimi büyütememiş Narin. Kendisinin olmayana bir kere el uzatmış, onu da Ebru ona sevgiyle el uzattıkça, ateşten zincir yapıp boynunda taşıyor zaten. Sessizliğini, tepkisizliğini ben hep karakterinin yapısı olan bir duvar olarak nitelemiştim oysa ki yetimlikmiş. Narin ağladıkça, haykırdıkça, “Beni de artık seven biri var, çok gördünüz,” dedikçe içim parçalandı.  Narin ve Ebru çok güzel yazılmış kadın masalları benim için. Hikayedeki diğer herkes mutsuzluk içinde kıvranarak  ölebilir, umrum olmaz ama ikisi mutlaka mutlu olmalı. Çocukları  mutluysa onlar da mutlu kabilinden değil, yıllarca "o kadın" olarak yaşamak zorunda kalan şanssız kadın kâbilinden; olsun, mümkünse.